WEL
Jez. Wielka Dąbrowa (Wielka Woda) – 167,0 m n.p.m., pow. 615,1 ha, dł. 6,43 km, szer. do 1,74 km, gł. maks. 34,7 m, linia brzegowa dobrze rozwinięta, w części wschodniej zalesiona. Wypływamy z małego biwaku, otoczonego częściowo lasem przy brzegu wschodnim. Spływ można również rozpocząć z pola biwakowego nad jez. Mała Dąbrowa na 96 km do ujścia rzeki do Drwęcy. Płyniemy na północ trzymając się lewego brzegu. Po niespełna 1 km mijamy na zachodnim brzegu dwa ośrodki wypoczynkowe. Przed nami wyspa. Po prawej stronie mijamy zagospodarowany półwysep. W oddali na wzgórzu zabudowania wsi Leszcz z zabytkowym gotyckim kościołem z XV w. Za wyspą, którą opływamy z lewej strony kierujemy się w kierunku zachodnim do zatoki.
Wypływ krótkiego kanału łączącego jeziora Wielka i Mała Dąbrowa. Wpływamy pod most nieczynnej kolei. Następnie płyniemy przez niewielki park z kolejnym mostkiem. Na odcinku 300 m spotkamy jeszcze 2 mosty. Po lewej i prawej stronie kanału miejscowość Dąbrówno.
Dąbrówno – prawa miejskie z 1326 r, straciło je w 1945 r. po zniszczeniach wojennych. Z obiektów zabytkowych na uwagę zasługuje zabytkowy kościół z 1600 r., obecnie ewangelicki. Tuż przed mostem drogowym, po prawej stronie na wzgórzu, znajduje się neogotycki kościół z 1863-1865 r. Przy parku od strony miasta zachowały się resztki zamku krzyżackiego, a obok kościoła ewangelickiego resztki murów obronnych z gotycką basztą (obecnie dzwonnica). Przy rynku kilka domów z XVIII i XIX w.
Przepływając kanał łączący oba jeziora, przy niskim stanie wody należy zwrócić uwagę na kamienie, zwłaszcza pod mostem drogowym.
Jez. Mała Dąbrowa (Mała Woda) – 166,8 m n.p.m., pow. 173,4 ha., dł. 4,6 km, szer. do 0,9 km, gł. maks. 34,5 m o rynnowym kształcie, od strony północno-wschodniej otoczone lasem. Płyniemy na południe wzdłuż lewego brzegu jeziora, po około 400 m mijamy pole biwakowe, kierujemy się do południowej zatoki.
96 km – po kolejnych 800 m dopływamy do mostu na drodze z Dąbrówna do Tuczek. Dobijamy do prawego brzegu, przenoska lewą stroną (około 50 m)
93 km – wpływamy na jez. Jakubowo.
Jez. Jakubowo – 163,1 m n.p.m., dl. 0,7 km, szer. do 0,25 km, z prawej strony otoczone lasem dogodne miejsce na biwak. Wypływ Welu z jez. Jakubowo, na prawym wysokim brzegu widać wieś Wądzyń, po kilkuset metrach z prawej strony dochodzi droga gruntowa (bród przez rzekę, uważać na kamienie w dnie), prąd trochę szybszy. – most na drodze Wądzyń – Grzybiny, uwaga na kamienie zwłaszcza przy niższym stanie wody. Najpierw z lewej, potem z obu stron towarzyszy nam las, po około 1 km bystrze, trzeba uważać na kamienie, zbliżamy się do pierwszego przełomu długości około 1,5 km, prąd się wzmaga, znaczny spadek (ponad 2%o), dolina dosyć szeroka o zboczach dochodzących do kilkunastu metrów porośniętych lasem olszowym. Wel zaczyna być naprawdę dziki. Najbardziej słychać go na bystrzach. Należy wzmóc uwagę, zwłaszcza przy niższym stanie wody. Dla obsadzonych „dwójek” może być za płytki, ale jedynki przechodzą w zasadzie bez problemu. Po około kilometrze znów szum się wzmaga, zbliżamy się do zniszczonej zastawki. Płyniemy głównym lewym nurtem w kamienistą, dosyć wąską i krętą bystrzynę (uważać przy niskim stanie wody, mniej sprawni powinni kajak spławić przez próg). Bystrze się kończy i już spokojnie dobijamy do prawego lub lewego brzegu tuż przed mostem.
91 km – most na drodze gruntowej Szczupliny – Grzybiny przenoska prawą stroną (ok. 20 m), z lewej strony urządzenie pompowe żwirowni Grzybiny. Znów wpływamy w podmokły las i łąki, można odpocząć, prąd spokojny.
86 km – dopływamy do drugiej pompowni dla wspomnianej żwirowni. Potem przepływamy pod starym mostem, zbliżamy się do lasu sosnowego na prawym brzegu, możliwość biwaku. Dalej, zwłaszcza z lewej, dolina jest znów podmokła.
82 km – most drogowy na drodze Dąbrówno – Tuczki, wpływamy na obszar WPK, płyniemy szerokim uregulowanym korytem, by po 300 m osiągnąć jez. Rumian.
Jez. Rumian – 151,8 m n.p.m., pow. 305,8 ha, dł. 5,1 km, szer. do 1,1 km, gł. maks. 14,4 m z bardzo ładnie ukształtowanym pagórkowatym, wysokim i dostępnym prawym brzegiem z pojedynczymi drzewami. Tuż u ujścia, z lewej strony, niewidoczne z kajaka grodzisko wczesnośredniowieczne. W prawo od ujścia zabudowania wsi Szczupliny (PKS), we wsi dawny dwór w parku z 300-letnią lipą, w pobliżu wsi są kurhany z nieznanego okresu. Warto podpłynąć ok. 200 m wzdłuż prawego brzegu na krótki odpoczynek na niewielkiej przybrzeżnej plaży, skąd roztacza się piękny widok na rynnę całego jeziora, do którego od północy przylega projektowany rezerwat. Płyniemy ok. 1 km w lewo w skos w kierunku zachodnim do zatoki za półwyspem.
81 km – wypływ Welu z jeziora, po ok. 150 m widoczny most na lokalnej drodze, płyniemy spokojnie meandrującą rzeką wśród łąk i pól, bez możliwości biwakowania, brzegi podmokłe. Dopiero po ok. 2,5 km koło zabudowań na prawym brzegu można biwakować, z lewej strony pojawiają się zagajniki ciągnące się do kolejnego jeziora.
79 km – wpływamy na jez. Zarybinek.
Jez. Zarybinek- 151,5 m n.p.m., pow. 73,8 ha, dł. 1,33 km, szer. do 0,75 m, gł. maks. 7,0 m w kształcie zdeformowanego owalu w całości otoczonego gruntami rolnymi. Na jego północnym krańcu położona jest wieś gminna Rybno (PKP, PKS). Stąd można alternatywnie rozpocząć spływ Welem. Nie płynąc do Rybna kierujemy się wzdłuż lewego południowego brzegu jeziora do wypływu, który odnajdujemy wśród trzcin.
78 km – wypływ rzeki z jeziora, koryto szerokie, prąd słaby, po kilkuset metrach z prawej strony zbliżamy się do lasu, przeszkód nie ma, coraz bardziej malowniczo.
76 km – most na drodze nr 538 z Nowego Miasta Lubawskiego do Nidzicy. Jesteśmy w Tuczkach (PKP, PKS). Wieś położona przede wszystkim po lewej stronie rzeki wzdłuż wspomnianej drogi. Jest to również kolejna miejscowość, skąd można rozpocząć spływ Welem. Warto zobaczyć pobliski pałac i park podworski.
76 km – most kolejowy linii Iława – Działdowo, przed nami widać zabudowania młyna i zalew, dobijamy do lewej strony.
76 km – Ruda-Młyn, przenoska lewą stroną (ok. 60 m), płytko, kamieniste płycizny, kierujemy się w prawo na szeroki zalew, prąd łagodnieje, po niespełna 1 km jaz. Możemy rozważyć również rozpoczęcie spływu poniżej starego młyna wodnego (elektrownia wodna).
75 km – Grabacz, jaz pod mostem drogowym, przenoska prawą stroną (ok. 50 m), prosto płynie ślepy kanał na stawy Koszelewskie. Zaraz za jazem widzimy i słyszymy pierwsze kamieniste bystrze, po kilkuset metrach prąd słabnie. Wel staje się głębszy, płyniemy wśród podmokłych łąk, brzegi niedostępne. Po ok. 1,5 km od jazu otacza nas las w dolinie, wpływamy na teren projektowanego rezerwatu Torfowisko Kopaniarze, który ciągnie się aż do jeziora. Znów bardzo dziko, otaczają nas starorzecza, brzegi niedostępne.
72 km – lokalny most drogowy, po kilkuset metrach z prawej strony widać pola uprawne. W rzece pojawiły się szuwary.
70 km – wpływamy na wydłużone Jez. Tarczyńskie.
Jez. Tarczyńskie – 142 m n.p.m., pow. 163,8 ha, dł. 2,7 km, szer. do 0,75 km, gł. maks. 9,2 m.
Po około 1,5 km dopływamy do zabudowań małej wioski Wery (domki letniskowe), możliwość biwakowania, zachodni brzeg jeziora zalesiony. Kierujemy się w północno-zachodni kraniec jeziora (od ujścia Welu można też płynąć wzdłuż zachodniego brzegu, który jest jednocześnie wschodnią granicą rezerwatu, będącego jednocześnie ostoją ptaków – Ostrowia Tarczyńskiego). Po niespełna 2 km jesteśmy przy wypływie Welu z jeziora.
68 km – wypływ Welu z Jez. Tarczyńskiego. Po 300 m krótkiego rzecznego łącznika wpływamy na jez. Grądy.
Jez. Grądy- 142,3 m n.p.m., pow. 112,7 ha, dł. 4,85 km, szer. do 0,4 km i gł. maks. 9,1 m, długa rynna prawie w całości otoczona użytkami rolniczymi. W kierunku północnym od wypływu widzimy zabudowania wsi Grądy z ładnym punktem widokowym na okolicę. W kierunku północno-zachodnim, w nieco bliższej odległości na cyplu zachodniego brzegu, widzimy strzechy obiektów wioski archeologicznej – rekonstruowanego od 3 lat grodziska średniowiecznego. Północno-zachodni brzeg, jeszcze powyżej wioski, otoczony jest lasem, my skręcamy zdecydowanie w lewo i płyniemy „z powrotem” na południe wzdłuż zalesionego lewego brzegu wspomnianego rezerwatu Ostrów Tarczyński. Na prawym brzegu widzimy zabudowę wsi Tarczyny.
64 km – po 3 km osiągamy wypływ Welu w części południowej jeziora, rzeka głęboka, szeroka o łagodnym prądzie, zaczynają się niewielkie lasy po obu jej stronach.
63 km – most drogowy na lokalnej drodze Lidzbark Welski – Wąpiersk – Koszelewy. Rzeka się rozszerza, z lewej brzegi podmokłe, dopływamy do ładnego, owalnego jez. Zakrocz.
Jez. Zakrocz- 141,9 m n.p.m., pow. 11,1 ha, dł. 0,53 km, szer. do 0,27 km, gł. maks. 4,5 m.
Płyniemy wzdłuż lewego wysokiego, zalesionego brzegu, na prawym brzegu dobre miejsce do biwakowania po uzgodnieniu z gospodarzem. 62 km – wpływ Welu z jez. Zakrocz, znów rzece zaczynają towarzyszyć lasy. Po niespełna 2 km dopływamy do bardzo ładnego miejsca biwakowego. Po lewej stronie mijaliśmy projektowany rezerwat „Ostoje Koszelewskie”. Zaczyna się bardzo malowniczy leśny odcinek szlaku. Po niespełna 2 km dopływamy do wsi Koty położonej na prawym brzegu rzeki.
59 km – most w Kotach, na drodze lokalnej z Podciborza.Przed mostem na prawym brzegu wiata z miejscem na ognisko Płyniemy dalej, las kończy się za wsią.
56 km – kolejny lokalny most we wsi Bladowo, na prawym brzegu kilka domów. Znów towarzyszy nam las, potem łąki i zbliżamy się do dorodnego lasu sosnowego na lewym brzegu, za którym po prawej stronie zaczynają się domy wsi Podcibórz.
54 km – wieś Podcibórz, nurt rzeki się wzmaga, pojawiają się przeszkody, a przy nich bystrza.
53 km – most kolejowy nieczynnej linii Działdowo – Brodnica, pod nim dość trudne bystrze, które można ostrożnie spłynąć (wszystko zależy od stanu wody), potem są następne.
53 km – most drogi nr 544 z Działdowa do Lidzbarka Wel., na lewym brzegu zabudowanie wsi Cibórz.Na prawym brzegu pole namiotowe przy gospodarstwie agroturystycznym. Tutaj bystrze nieco trudniejsze, ale też do spłynięcia ze wzmożoną uwagą. Prąd cały czas szybki, kręty, brzegi porośnięte są łozami, niedostępne. Za wsią nurt się trochę uspokaja, ale brzegi mało przyjazne, urwiste.
47 km – most na lokalnej drodze z Jamielnika do Olszewa, na prawym brzegu zabudowanie wsi Olszewo. Dalej, aż do Lidzbarka, będziemy płynąć w otoczeniu urwistych brzegów dochodzących do 20 m wysokości. W korycie mogą być przeszkody w postaci zwalonych drzew, gałęzi i łóz, przez cały czas towarzyszą nam bystrza. Płyniemy jak w kanionie, ale cały czas uważnie. Wel ostro meandruje, słychać już miasto, widać już pierwsze zabudowania, dopływamy do pierwszego mostu.
45 km – Lidzbark Welski (miasto w większej części położone na lewym brzegu rzeki), lokalny most drogowy, tuż za nim kolejowy linii Działdowo – Brodnica.
– most drogi nr 544 Działdowo – Brodnica, dalej dwa mosty drogowe miejskie (łącznie jest ich 9).
– jaz (most) miejskiego młyna. Dobijamy z prawej strony .Przenoska prawą stronę (ok. 50 m), później kolejny most.
– drugi most drogi nr 544. Płyniemy jeszcze ponad 500 m do Jez. Lidzbarskiego.
43 km-ujście Welu do długiego Jez. Lidzbarskiego. Jez. Lidzbarskie -127,7 m n.p.m., pow. 121,8 ha., dł. 3,05 km, szer. do 0,5 km, gł. maks. 25,5 m o wysokich brzegach otoczonych pięknymi lasami.
Na południowym brzegu zlokalizowane są ośrodki wypoczynkowe oraz plaża miejska.
Lidzbark Welski – miasto (8.500 mieszkańców) założone na pocz. XIV w. Na uwagę zasługuje położony nieopodal rynku gotycki XIV w. kościół p.w. Św. Wojciecha. Na wzgórzu nad jeziorem (na zachód od rynku) klasycystyczny kościół ewangelicki z 1828 r. Warto zwiedzić Muzeum Pożarnictwa i Muzeum Przyrody. Jeżeli zaplanowaliśmy jednodniowy wypoczynek, warto odwiedzić wieś Jeleń, gdzie w siedzibie WPK znajduje się interesujące Muzeum Etnograficzne . Można odbyć pieszy spacer ścieżką przyrodniczą (około 8 km) wzdłuż południowego brzegu jeziora aż do jego zachodnich krańców przez rezerwat przyrody Klonowo, bądź drogą na północ od miasta wzdłuż doliny Welu, prowadzącą przez projektowany rezerwat Las Nadwelski (około 6 km).
43 km -tuż obok wpływu wypływ Welu, płyniemy z powrotem równolegle do odcinka ujściowego przez niewielkie jez. Markowe.Na końcu tego jeziora na lewym brzegu pole biwakowe. Z prawej towarzyszy nam ładnie utrzymany teren o charakterze parkowym z zakazem wstępu.
42 km – kolejny i już ostatni most w Lidzbarku na drodze nr 544. Wpływamy w bardzo malowniczy odcinek rzeki o wysokich brzegach i otoczony wspaniałymi lasami. Po około 1 km zaczyna się teren wspomnianego projektowanego rezerwatu Las Nadwelski. Z prawej strony towarzyszy nam ścieżka przyrodnicza i czerwony znakowany szlak turystyczny biegnący doliną Welu z Lidzbarka. Płyniemy w zielonym tunelu, rzeka meandruje, prąd słaby, las się trochę oddala, tuż przy brzegu łąki, potem znów szczelnie otacza nas las. Po kilkuset metrach otwiera się przestrzeń, widać na prawym brzegu pojedyncze zabudowania. Dopływamy do dawnego młyna (obecnie elektrownia). Jest tutaj możliwość wspaniałego biwaku w ciszy otaczającej przyrody.
38 km – Kurojady, przenoska lewą stroną (ok. 20 m). Most drogowy na lokalnej drodze.Stanica wodna na prawym brzegu. Wpływamy na 3 km odcinek Welu nadal otoczonej lasem, ale trochę oddalonym od brzegów, którym towarzyszą łąki z łatwym dostępem do brzegów.
35 km – Chełsty, z lewej widać zabudowania dawnego dworu i gorzelni, most drogowy (w prawo wyjazd do drogi nr 541), tuż za mostem zniszczony jaz (nie spływać!) nieczynnego młyna . Dobijamy do prawego brzegu, wygodna przenoska prawą stroną (ok. 100 m), tuż obok sklep na prawym brzegu. Poniżej przenoski widoczne około 400 m bystrze.
33 km-bardzo dobre miejsca na biwak -Pszczółkowa Polana, słychać narastający szum kolejnych bystrzy Welu, jesteśmy na skraju rezerwatu „Piekiełko”, poziom adrenaliny wzrasta, brzegi dzikie, urwiste, wysokie. Zaczyna się przełomowy odcinek rzeki, typowo górski (kanion leśny), o spadku dochodzącym do 4,l%o i silnym prądzie dochodzącym do 5 km/godz. Bystrza na głazach morenowych, prąd się wzmaga, liczne przeszkody w postaci drzew, nie zawsze dobrze widocznych ze względu na zakręty nurtu. Płynąć należy bardzo uważnie, mniej wprawni mogą mieć kłopoty. Skala trudności zmienna w zależności od stanu wody. Po niespełna 1,5 km rzeka się uspokaja, bystrza znikają, przełom mamy za sobą, emocje opadają.
31 km – most na drodze wyludnionej wsi Straszewy .Na prawym brzegu przed mostem dogodne miejsce na biwak. Znów pojedyncze bystrza na kamieniach, coraz mniej lasów, wpływamy w łąki i pola uprawne. Potem dolina się zwęża, brzegi miejscami są znów urwiste. Po około 2 km po lewej stronie widać pojedyncze zabudowania. Przed nimi na wysokim brzegu widoczne grodzisko. Po około 200 m dopływamy do elektrowni.
29 km – elektrownia wodna, dobijamy do lewego brzegu, przenoska lewą strona (około 20 m), dosyć wygodna.
29 km – most drogi lokalnej łączącej Mroczno z Trzcinem. Z prawej strony las, potem teren bezleśny, brzegi zadrzewione. Po kilkuset metrach znów spotykamy niewielkie lasy po obu stronach Welu.
27 km – Trzcin zabudowania wsi na prawym dość wysokim brzegu, most lokalnej drogi. Jesteśmy wśród łąk i pól, by po kilkuset metrach na krótko wpłynąć w las. Prąd spokojny, rzeka zaczyna meandrować, dolina się rozszerza, las z obu stron oddala się, po kilkuset metrach na lewym brzegu, w odległości około 50 m pod ścianą lasu, ładne miejsce na biwak. W oddali widać zabudowania (młyna/elektrowni) i zaplecze tartaku w Lorkach.
23 km – Lorki. Koryto rozwidla się, w lewo płynie większość wody w sztuczne koryto nazywane Bałwanką, w prawo płynie dawne koryto Welu. Spływy z reguły płyną przez Bałwankę i ten szlak uznawany jest jako główny, ponoć ciekawszy i ładniejszy niż spływ starym korytem Welu, który jest o 4 km dłuższy. Na pewno spływ Bałwanką jest pewniejszy (ze względu na stan wody) i przyjmujemy go jako podstawowy wariant. Przed płynieciem starym korytem Welu wskazane jest każdorazowe rozpoznanie stanu wody (informacji może udzielić gospodarz młyna).
Szlak starym korytem Welu (opcja)
7,3 – rozwidlenie koryta, po około 100 m vis a vis zabudowań młyna przeciągamy kajaki około 10 m z prawej strony po łące, gdyż w korycie jest metalowa przegroda. Z prawej strony w oddali pole uprawne, z lewej młodniki sosnowe. Dopływamy do jazu zniszczonego młyna, w płynięciu przeszkadzają trochę gałęzie drzew.
6,7 – wspomniany jaz, dobijamy do prawego brzegu, przenoska prawą stroną (ok. 120 m) lub przez most lewą stroną (ok. 100 m).
6,3 – wysoka kładka, dolina rozszerza się, podmokła, z lewej młodnik sosnowy.
5,6 – most drogowy z odległego o około 2 km Grodziczna do Mroczenka. Wypływamy z WPK (jest to jego północna granica). Dolina znacznie się rozszerza, zwłaszcza od strony zachodniej. Prawy brzeg wysoki (z kulminacją w wzniesieniu Krakus o wysokości 139,6 m n.p.m., czyli 40 m nad poziom rzeki). Stary Wel meandruje, płynie leniwie, pojedyncze drzewa w korycie stwarzają miejscowe utrudnienia.
3,5 – z prawej ujście Katlewskiej Strugi z Jez. Hartowieckiego. Z lewej strony las zbliża się do koryta. Płyniemy w zabagnionej dolinie meandrującej Welu o brzegach zarośniętych trzciną i łozą. W końcu z lewej strony Wel przyjmuje Bałwankę.
0,0 – połączenie z Bałwanką.
Wracamy do szlaku podstawowego – Bałwanki. Dobijamy do lewego brzegu, przenoska (ok. 30 m), wodujemy z lewej strony poniżej jazu . Dalej z obu stron towarzyszą nam lasy, przede wszystkim sosnowe.
22 km – most lokalny na drodze Mroczenko – Grodziczno. Po zachodniej stronie las odda się od koryta na kilkadziesiąt metrów. Brzeg prawy wysoki, prąd słaby.
19 km – wpływamy na Jez. Tylickie (Fabryczne)
Jez. Tylickie (Fabryczne) – 97,8 m n.p.m., pow. 31,8 ha., dł. 1,46 km, szer. do 0,32 km, gł. maks. tylko 0,8 m (!), brzegi są zabagnione, zarośnięte, niepewne, bardzo grząskie. Płyniemy wzdłuż prawego brzegu, wywrotka na tym jeziorze to katastrofa ze względu na nieustabilizowane dno (uważać!). W północnej części jezioro łączy się z Jez. Środkowym i Górnym.
18 km – wypływ z prawej strony jeziora (około 300 m od jego końca w części północno wschodniej) dosyć trudny do odszukania w trzcinach w zatoczce, przed widocznym z daleka małym białym domem na wysokim brzegu. Wpływamy w leśny, malowniczy odcinek końcowy Bałwanki o stromych brzegach. Prąd niewielki.
– resztki mostku na lokalnej leśnej drodze, uważać na kołki.
– ujście Bałwanki do Welu dopływającej z prawej strony, znów jesteśmy w zabagnionej dolinie.
14 km – most kolejowy nieczynnej linii Nowe Miasto Lubawskie – Zajączkowo Lubawskie. Las się kończy, płyniemy wśród łąk. Tuż za mostem z prawej niewielki dopływ – Struga. Brzegi zarośnięte, tylko miejscami dostępne.
11 km – most drogi nr 538 Nidzica – Nowe Miasto Lubawskie, wodowskaz, z prawej strony wieś Kuligi (PKS, sklepy).Kilkaset metrów za mostem na lewym brzegu miejsce na biwak,wiata, miejsce na ognisko. Znów po lewej stronie w pewnym oddaleniu pojawia się las. Zbliżamy się do zabudowań kolejnej wsi.
7 km – most drogowy, Jakubkowo, droga w prawo doprowadzi nas do drogi głównej pod Zajączkowem Lubawskim (PKP na linii Iława – Działdowo). Zwiększa się prąd w rzece, czasem spotykamy głazy podwodne i kołki. Po około kilometrze las z lewej strony się zbliża, a z prawej za groblą są hodowlane stawy rybne na długości około 1,5 km.
– lasy z lewej strony znów znacznie się oddalają, choć będą nam towarzyszyć aż do Bratiana. Otwarta przestrzeń pól uprawnych, z prawej niewielki dopływ z zanikającego Jeziora Rakowickiego i stawów. Z prawej strony, tuż za ujściem, las zbliża się do koryta i będzie nam towarzyszył aż pod Bratian. Po kilkuset metrach na lewym brzegu widać zabudowania wsi Kaczek. Płytko, czasami dno kamieniste.
2 km – dopływamy do jazu elektrowni w Kaczku, przenoska
1,5 – most drogowy lokalnej drogi, niewielkie bystrze, za nim rzeka poszerza się, płynie spokojnie. Zbliżamy się do pierwszych zabudowań wsi Bratian. Na fundamentach baszty stoi młyn, wpływamy na jego lewą odnogę. Jesteśmy w dolinie rzeki Drwęcy.
Bratian – historyczna osada, w przeszłości z zamkiem krzyżackim. Pozostałości ruin zamku, dwór klasycystyczny i kilka domów z XIX w., nowy kościół.
0,4 – dwa progi młyna, ostatnia przenoska lewą stroną (około 50 m). Po kilkuset metrach wpływamy na Drwęcę.
0,0 – ujście Welu do Drwęcy w 142,5 km jej biegu.